Ky vëllim trajton standardizimin e gjuhës shqipe pas Luftës së Dytë Botërore. Ai mbulon rolin kompleks të tre faktorëve të rëndësishëm në zhvillimin e shqipes standarde: qeverisjen socialiste të pasluftës, traditën letrare shqipe dhe marrëdhënien sociolinguistike dhe historike midis dialekteve të shqipes.
Standardizimi shihet si një çështje e përzgjedhjes së formave nga një grup alternativash konkurruese; vepra shqyrton kriteret shoqërore, historike dhe gjuhësore që kanë përcaktuar zgjedhjen e formave standarde. Kështu, studimi ka implikime për zhvillimin e një teorie të standardizimit të gjuhës.
Përveç trajtimit të gramatikës dhe fjalorit, vëllimi mbulon edhe standardizimin e fonologjisë – një temë e cila përgjithësisht është anashkaluar në studimet moderne mbi standardizimin. Autorja vë në dukje edhe rolin e rëndësishëm që kanë luajtur si struktura gjuhësore, ashtu edhe ndryshimi gjuhësor në standardizimin e shqipes, veçanërisht në gramatikë dhe fonologji. Në disa raste bëhen krahasime ndërmjet shqipes dhe gjuhëve të tjera të standardizuara.
Vepra u intereson jo vetëm sociolinguistëve, por edhe studiuesve të letërsisë dhe, natyrisht, studiuesve të ballkanistikës.
