Përshkrimi

Studimi "Në kërkim të origjinës së Valleve e Kangës shkodrane" është një përpjekje për të vërtetuar burimin e lashtë dhe origjinal të një pasurie muzikore e etnografike të qytetit të Shkodrës, në shekullin XV. Duke iu drejtuar historisë dhe muzikologjisë, autori analizon eksperiencat e tij personale si dhe shembujt e regjistruar në ekspeditat folklorike, duke filluar nga dukuritë e para muzikore.

Përshkrimi

"Nata" e Bilge Karasusë është një alegori e tmerrshme e shtetit totalitar, e cila dhe njëherë na ilustron pjerrjen e veçantë të letërsisë turke për fabulën politike. "Nata" u shkrua në vitet 1975-1980, kohë kur Turqia qe ndarë mes diktaturës ushtarake dhe revolucionit të rrugës, dhe kur shumë intelektualë turq u syrgjynosën burgjeve si rrjedhojë e dhunës dhe terrorit politik. Në tregimin e Karasusë, një shkrimtar i paidentifikuar e gjen veten nën hetim nga një ish-shok shkolle, i cili tani është bërë pjesë e Lëvizjes Diell (thirrje për teoritë gjuhësore, ultranacionaliste të turqishtes si “gjuhë diell”). Shkrimtarin e vëzhgojnë këmba-këmbës dy agjentë, një burrë dhe një grua; me zhvillimin e ngjarjeve personazhet copëtohen dhe shkrihen në një unitet të dalë nga ndonjë makth. Autori pyet “A shpëtohet dot nga çmendja duke i shkruar gjithë këto?” Struktura e “Natës” – me shënime fragmentare nga defterë të ndryshëm, të shoqëruar me fusnota që komentojnë tekstet e mëparshme -- dhe përdorimi i autorëve të shumtë, anonimë dhe jo të besueshëm, kombinohen për të intensifikuar atmosferën e kaosit, duke minuar në sy të lexuesit autoritetin e rolit të shkrimtarit. Dy linjat, ajo narrative dhe reflektimi mbi shkrimin e librit, gërshetohen për t’u ndarë më pas, secila në trajektoren e saj të vetëshkatërrimit.

Përshkrimi

Ky udhëpërshkrim i takon Teatrit Kombëtar, historisë së të bërit teatër në Shqipërinë postkomuniste, në tranzicion dhe pastranzicion, sepse Teatri Kombëtar ka qenë dhe është e vetmja skenë teatri në Tiranë, po edhe në Shqipëri, me histori të pandërprerë, gati 80-vjeçare.

Përshkrimi

Përshkrimi

Trupat e vdekur nuk kanë mundësi të flasin, megjithatë kumti që bartin vjen përmes të gjallëve. Regjimet themelohen pazgjidhshmërisht prej trupave dhe soliditeti i tyre vjen paradoksalisht përmes përkujdesjes, kërkimit dhe rizbulimit të eshtrave. Nuk ka regjim të vendosur në Shqipëri, që të mos jetë ngritur e themeluar mbi to, apo që të mos u jetë mbivendosur eshtrave, duke i rikonfiguruar në mënyrë të vazhdueshme. Ato mbeten një gur themeli i pakontestueshëm. Rëndësia e Varrezave të Dëshmorëve për regjimin komunist ishte po aq e madhe sa politika të tjera zyrtare, si industrializmi apo emancipimi. Këtu nuk bëhet fjalë vetëm për materializimin monumental e përkujtimor të dëshmorëve, si themel që justifikonte gjenezën e regjimit, por shfaqet qartazi dhe përpjekja për të njësuar dëshmorët, për të njësuar gjithçka që konsiderohej përpjekje ultrashekullore e shqiptarëve për liri.

Përshkrimi

Lulet e këtij vëllimi poetik janë këputur nga lëndina “Lulet e së Keqes” të Charles Baudelaire. Janë këputur shqip, në këtë 165-vjetor të nisjes së Poetit, si një mbamendje për të. Botimi i parë i "Luleve të së keqes" (qershor 1857) iu nënshtrua gjyqit për fyerje të moralit publik: gjashtë poezi u dënuan dhe u përjashtuan nga teksti. Pasuan dy botime të tjera, njëri në 1861, e tjetri, pas vdekjes, në 1868. E në fakt ballina e librit, e paraqitur në këtë botim të sotëm, është homazh i botimit të parë të censuruar. Ky libër, emblemë e poezisë moderne, prek zemrën e epokës sonë me aromën e tij të paprekur. I ëmbël dhe mizor, në vargjet e tij ai mirëpret dhe zhurmën e metropolit, joshjen e bukurisë dhe mjerimin e rënies.